കൃഷ്ണ നീയെന്നെ അറിയുന്നുവോ
(രചന: സജിത അഭിലാഷ്)
നേര്ത്ത മഴ നൂലുകള്ക്കിടയിലൂടെ ഇരുട്ടുപടര്ന്ന വഴിയിലേക്ക് നോക്കി നില്ക്കുമ്പോള് വല്ലാത്തൊരു ആപത്ശങ്ക മനസ്സിനെ വലയം ചെയ്തിരുന്നു. എന്താണ് വരാന് താമസിക്കുന്നത്. ഇത്രയും ഒരിക്കലും വൈകാറില്ലല്ലോ.
തുളസിത്തറയില് കൊളുത്തിയ ദീപം മഴയില് അണഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു. ഉമ്മറത്ത് കൊളുത്തിയ നിലവിളക്കില് ദീപനാളത്തിന് ചുറ്റും വലയമിട്ടു പറക്കുന്ന ഈയാംപാറ്റകള്. മഴയ്ക്ക് കനം കൂടുകയാണ്, മനസ്സിലെ ഭയത്തിനും.
ആരോടൊക്കെയോയുള്ള അരിശം ഹാളില് പരസ്പരം വഴക്ക് കൂടുന്ന കുട്ടികളെ ശാസിച്ചു തീര്ത്തു. എട്ടിലും അഞ്ചിലുമായി , എങ്കിലും രണ്ടും തമ്മില് വഴക്കൊഴിഞ്ഞൊരു നേരമില്ല.
അടുക്കളയിലെ പണികളില് മുഴുകുമ്പോഴും നോട്ടം റോഡില് തന്നെയായിരുന്നു. കൃഷ്ണാ, ഇത്രയും വൈകുന്നതെന്തേ.
ഓഫീസില് നിന്നും വരുന്നവഴി വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവന്ന പച്ചക്കറിയുടെ കെട്ടഴിച്ചു. തീ പിടിച്ച വിലയാണ് എല്ലാത്തിനും, എന്നാലോ എന്തുണ്ടാക്കി വച്ചാലും അച്ഛനും മക്കള്ക്കും കുറ്റം മാത്രമേയുള്ളൂ താനും, മീനോ ഇറച്ചിയോ ഉണ്ടെങ്കില് ബഹുസന്തോഷം.
മറ്റുള്ളവരുടെ ഇഷ്ടങ്ങള് നോക്കുന്നതിനിടയില് സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങള് എന്നേ മറന്നുപോയി രിക്കുന്നു. ഇഷ്ടം, അതിപ്പോള് ഒന്നിനോട് മാത്രമേയുള്ളൂ. മാനം കാണാതെ മനസ്സില് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന മയില്പ്പീലിയോട് മാത്രം. കൃഷ്ണാ ഇനിയും വരാത്തതെന്തേ.
ചിരപരിചിതമായ ബൈക്കിന്റെ ശബ്ദം, അതിന്റെ ഹോണ് അലമുറ പോലെ മുഴങ്ങി . കുടയുമെടുത്ത് ചെന്ന് ഗേറ്റ് തുറക്കുമ്പോള് താമസിച്ചു പോയതിനു മദ്യത്തിന്റെ പുളിച്ച ഗന്ധത്തില് കുതിര്ന്ന അസഭ്യ വര്ഷം.
ബൈക്ക് സ്റ്റാന്റില് വച്ച് തന്നെ നോക്കിയൊന്നു ഇരുത്തിമൂളിയിട്ട് ഇടറുന്ന കാലടികളോടെ അകത്തേക്ക് കയറി.
ചാപ്ലിന് നിങ്ങള് പറഞ്ഞില്ലേ മഴയത്ത് കരയാനാണ് ഇഷ്ടമെന്ന്, ഞാന് പറയും എന്റെ കണ്ണില് നിന്നും ഉതിരാത്ത കണ്ണീരാണ് ഈ മഴയെന്ന്. ഒരു വ്യാഴവട്ടം എന്നില് ഘനീഭവിപ്പിച്ച ദുഖങ്ങളുടെ പെരുമഴ.
ഗേറ്റ് അടക്കുമ്പോള് കാത്തിരിപ്പിന്റെ അവസാനമെന്നോണം ആ കറുത്ത ആക്റ്റീവ ഇടവഴി തിരിഞ്ഞു വന്നു. എതിര്വശത്തെ തുറന്നു കിടന്ന ഗേറ്റിലൂടെ വളരെ പതിയെ അത് അകത്തേക്ക് കടന്നുപോയി.
ഹെല്മെറ്റ് ഊരി മാറ്റി ഒരു കൈ കൊണ്ട് തലമുടിയിലെ ഈറന് മാടിയൊതുക്കി ആ കണ്ണുകള് തന്റെ നേരെ തിരിയുന്നത് സിറ്റ്ഔട്ടില് നിന്നും ഒരുമാത്ര കണ്ടുനിന്നു. ഇന്നെന്റെ ദിവസം ധന്യമായി കൃഷ്ണാ. നിന്റെ അലിവൂറുന്ന താമരനയനങ്ങള് ഒരുമാത്രയെന്നെ തിരഞ്ഞുവന്നല്ലോ.
കുട്ടികള് ഹാളില് നിശബ്ദരായിരുന്നു പഠിക്കുന്നു. ഒരു മരണവീടുപോലെ വീട് ശാന്തം. ബെഡ്റൂമിലെ മേശപ്പുറത്തു പകുതിയോഴിഞ്ഞൊരു കുപ്പി വിശ്രമിക്കുന്നു.
മനുഷ്യന്റെ അടിസ്ഥാന ആവശ്യങ്ങള് ഭക്ഷണം, വസ്ത്രം, പാര്പ്പിടം ഇവയാണെന്ന് ആരാണാവോ കണ്ടുപിടിച്ചത്. കൈലിയും ബനിയനും ധരിച്ചു ഗൃഹനായകന് ടിവി. ഓണ് ചെയ്തു. ഇനി കുട്ടികളുടെ ശ്രദ്ധയും അങ്ങോട്ടേക്ക് തിരിയും. തിടുക്കത്തില് അടുക്കളപ്പണികളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു.
ഊണ്മുറിയിലെ പതിവ് രംഗങ്ങളുമായി ഇന്നും അരങ്ങൊഴിഞ്ഞു. കുട്ടികള് ഉറങ്ങാന് കിടന്നിരിക്കുന്നു. ഇനിയും പണികള് ബാക്കിയാണ്. പിറ്റേന്നത്തെക്കുള്ള ഡ്രെസ്സുകള് അയണ് ചെയ്യണം, കറിക്കുള്ളതെല്ലാം അരിഞ്ഞ് ഫ്രിഡ്ജില് വെക്കണം.
ഗേറ്റ് പൂട്ടാന് വേണ്ടി മുറ്റത്തക്കിറങ്ങിയപ്പോള് വീണ്ടും കണ്ണുകള് അയല്വീടിന്റെ പടി കടന്നു ചെന്നു. ഉറങ്ങിയിടുണ്ടാവുമോ. ഇല്ല, അകത്തു അച്ഛനും മകളും കൂടി കളിക്കുകയാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
നാലഞ്ചു മാസം മുന്പ് അവര് ഇവിടേയ്ക്ക് താമസം മാറിയ ദിവസം ഇന്നുമോര്ക്കുന്നു. അന്നിവിടെ കള്ളുസഭ കൂടിയ ദിവസമായിരുന്നു. അദ്ദേഹവും കുറെ സുഹൃത്തുക്കളും.
ചീട്ടുകളിക്കിടയില് എന്തോ കശപിശയുണ്ടായി. അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും കയ്യാങ്കളി വരെയെത്തി, കൂടെ പുലഭ്യ വര്ഷവും. ഇവിടെ അതൊക്കെ പതിവായതുകൊണ്ട് അയല്ക്കാര് തിരിഞ്ഞു കൂടെ നോക്കാറില്ല.
പിറ്റേന്നു ആയിഷിതാത്ത പറഞ്ഞിട്ടാണ് അറിഞ്ഞത് പുതിയ താമസക്കാര് വന്നകാര്യം. മുകുന്ദനും, ശാലിനിയും, അവരുടെ മകള് ചിത്രലേഖയും.
പത്രത്തിലാണ് അയാള്ക്ക് ജോലി. പുത്തരിയില് തന്നെ കല്ല് കടിച്ചത് കൊണ്ടാവണം ശാലിനി തന്നോടധികം സംസാരിക്കാറില്ല. ഗേറ്റിനു അപ്പുറത്ത് നിന്നും ഒരുനോട്ടം, പിശുക്കിയുള്ള ചിരി, ഒന്നോ രണ്ടോ വാക്കില് ഒതുങ്ങുന്ന സംഭാഷണം.
എന്നുതൊട്ടാണ് രണ്ട് കണ്ണുകള് തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. ഓഫീസില് പോവുംപോഴോ വരുമ്പോഴോ യാദൃചികമായി മുറ്റത്തു നില്ക്കുകയാണെങ്കില് നേര്ത്തൊരു ചിരിയോടെ തന്നെ ഉറ്റു നോക്കും.
കണ്ണടക്കിടയിലൂടെ ആ കണ്ണുകള് തന്റെ ആത്മാവിലേക്കാണ് എത്തി നോക്കുന്നതെന്ന് തോന്നിപ്പോയിട്ടുണ്ട്.
രണ്ട് കുട്ടികളുടെ അമ്മയായ ഒരു മുപ്പത്തഞ്ചുകാരിയെ വളക്കാന് ഒരു പുരുഷന് ശ്രമിക്കുന്നത് ഇന്നത്തെ ചുറ്റുപാടുകളില് ഒരു പുതിയ കാര്യമൊന്നുമല്ല.
ഓഫീസിലും ബസ് യാത്രകളിലും വഴിയിലും ഒരു ദിവസം അങ്ങനയുള്ള എത്രയോ വൃത്തികെട്ട നോട്ടങ്ങള് ശരീരത്തെ തൊട്ടുരുമ്മി കടന്നു പോവുന്നു.
പക്ഷെ ആ കണ്ണുകളില് ഒരിക്കലും കാമം ഇല്ലായിരുന്നു. കരുണ തുടിക്കുന്ന ഒരു തരം സ്നേഹം മാത്രമാണ് എന്നും ആ കണ്ണുകളില് കാണാന് കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. ഒരിക്കലും തന്നോട് സംസാരിക്കാന് ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല.
പേമാരി ഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിവന്ന ദിവസമായിരുന്നു അന്ന്. വൈകിട്ട് ബസ്സിറങ്ങി വെയ്റ്റിംഗ് ഷെഡില് നില്ക്കുമ്പോള് ചുറ്റും മഴ ആര്ത്തിരമ്പുകയായിരുന്നു.
നനഞ്ഞൊട്ടിയ ശരീരത്തിലേക്ക് കൂര്ത്തിറങ്ങുന്ന കണ്ണുകള് സൃഷ്ടിച്ച അരോചകതയാണ് മഴയിലൂടെ മുന്നോട്ട് നടക്കാന് പ്രേരിപ്പിച്ചത്.
ബസ്സിറങ്ങി ഏകദേശം ഒരു കിലോമീറ്റെര് നടന്നാലേ വീടെത്തുകയുള്ളൂ. ഇരുട്ടും മഴയും വല്ലാതെ പേടിപ്പെടുത്തി, മൊബൈലിന്റെ നേര്ത്തവെട്ടം പര്യാപ്തമല്ലായിരുന്നു. എന്നും നടന്നു പോവുന്ന വഴിയാണ്, എന്നാലും ഇരുട്ടില് ഇഴജന്തുക്കളെ പേടിക്കണം, ഇരുകാലി മൃഗങ്ങളെയും.
പിന്നില് ഒരു ടൂവീലറിന്റെ ശബ്ദം. അതിന്റെ ലൈറ്റില് വെള്ളം മൂടിയ വഴി വ്യക്തമായി കാണാം. തന്റെ പിന്നില് എത്തിയപ്പോള് അതിന്റെ വേഗം തീരെകുറഞ്ഞു.
സാരിത്തലപ്പുകൊണ്ട് കഴുത്ത്മൂടിപ്പുതച്ചു, മാല പൊട്ടിക്കാൻ വരുന്നവരാണെന്കിലോ . ഒരുവശത്തേക്ക് ഒഴിഞ്ഞു നടന്നുവെങ്കിലും വാഹനം തന്നെ സാവധാനം പിന്തുടര്ന്നു.
തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള് ഹെല്മെട്ടിനുള്ളില് ആ കണ്ണുകള്. ഒരു നിമിഷം എന്തിനെന്നറിയാതെ ഗോവര്ധനഗിരി കുടയായുര്ത്തിയ കൃഷ്ണരൂപം മനസ്സില് തെളിഞ്ഞു. വീടെത്തുവോളം ആ പ്രകാശം തന്നെ അനുഗമിച്ചു, സ്നേഹം വാര്ന്നൊഴുകിയ കണ്ണുകളും.
പിന്നെപ്പിന്നെ ആ കണ്ണുകള് മുറിവേറ്റ തന്റെ ഹൃദയത്തെ പൊതിഞ്ഞു നില്ക്കാന് തുടങ്ങി. എല്ലാ ദുഖങ്ങളെയും ഒപ്പിയെടുക്കാന് പറ്റുന്ന ഒരു ഇന്ദ്രജാലം ആ കണ്ണുകളില് കണ്ടു.
ആപത്ബാന്ധവനാണ് മുകുന്ദന്. കൌരവ രാജസഭയില് വിധിയോരുക്കിയ ചൂതാട്ടത്തില് ഉടുവസ്ത്രം പോലും നഷ്ടപ്പെട്ട കൃഷ്ണക്ക് മറ്റാരുമില്ലായിരുന്നല്ലോ അഭയം.
അവള്ക്കു അഞ്ചു ഭര്ത്താക്കന്മാരെന്കില് തനിക്ക് ഒരു ഭര്ത്താവ് മാത്രം, അത്രേയുള്ളൂ വ്യത്യാസം. എന്റെ അക്ഷയപാത്രത്തില് ഒളിപ്പിച്ചു വച്ച ചീരയില തുണ്ടിനെ നീ കാണുന്നുവോ കൃഷ്ണാ.
ബെഡ്റൂമിലെ വായുവിനു മദ്യത്തിന്റെയും, സിഗരറ്റിന്റെയും സമ്മിശ്ര ഗന്ധമാണ്. ഈ ഗന്ധവും നിശബ്ദതയെ കീറി മുറിക്കുന്ന കൂര്ക്കംവലിയുമില്ലെങ്കില് ഒരു പക്ഷെ തനിക്ക് ഉറങ്ങാന് കഴിയില്ലായിരിക്കും.
പുലര്ച്ചക്കുണര്ന്നു പാതിരാവരെ നീളുന്ന അധ്വാനത്തിന്റെ അവശേഷിപ്പായ പലതരം വേദനകള് തലപൊക്കുന്നത് കിടക്കയിലേക്ക് വീഴുമ്പോള് ആണ്. അല്പം മൂവ് എടുത്തു നടുവിനും കാല്ക്കുഴകളിലും പുരട്ടീയിട്ടു കിടന്നു.
കിടക്കയുടെ ഭൂരിഭാഗവും കയ്യടക്കി കിടക്കുന്ന രൂപത്തിനെ നിസ്സംഗതയോടെ നോക്കിക്കിടക്കുമ്പോള് സ്വയം ചോദിച്ചു, ആരാണിയാള് തനിക്ക്. താലി എന്ന കുരുക്കില്പെടുത്തി ആരൊക്കെയോ ചേര്ന്ന് ഒരു വന്യമൃഗത്തിനൊപ്പം കൂട്ടില് അടച്ചിരിക്കുകയാണ് തന്നെ.
അതിനു കടിച്ചു കീറാനും മുറിവേല്പ്പിക്കാനും വേണ്ടി പൊന്നും പണവും അങ്ങോട്ട് കൊടുത്തു തീറെഴുതിക്കൊടുത്ത ജന്മം. പീഡനം എന്ന് പറഞ്ഞു ഒരുപാട് വാര്ത്തകള് കോളങ്ങളില് നിറയുമ്പോള് ആരും കാണാതെ പോവുന്ന ഗാര്ഹിക പീഡനങ്ങള്. കുട്ടികള് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില് മരണം കൊണ്ടെങ്കിലും മുക്തി തേടാമായിരുന്നു.
കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വരുന്നില്ല. ജനാല വിരി അല്പംമാറ്റി നോക്കി. അയല്വീട്ടില് വിളക്കുകള് അണഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കണ്ണാടിക്കു മുന്പില് വന്നു നിന്നു സ്വയം ഒന്ന് നോക്കി. യൌവനം വിട്ടൊഴിഞ്ഞിട്ടില്ല, അല്പം തടിചിട്ടുണ്ട് എന്നതൊഴിച്ചാല് വലിയ മാറ്റം ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല.
അലമാരി തുറന്നു ഒരു പട്ടുസാരിയെടുത്തു ചുറ്റി, മുടി ഭംഗിയായി ചീകിയൊതുക്കി, വാലിട്ടു കണ്ണെഴുതി, കുങ്കുമം തൊട്ടു ഒരു നവോഡയെപ്പോലെ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങുമ്പോള് കണ്ണാടിയിലെ പ്രതിരൂപത്തോട് ചോദിച്ചു, നിനക്കെന്തുപറ്റി.
കൌമാരം പൂവിട്ടു നിന്ന കാലത്തുപോലും ഇങ്ങനെയൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ലല്ലോ. നിന്റെ പടിവാതില് കടന്നു ഒരിക്കലും വരാത്ത കൃഷ്ണന് വേണ്ടിയാണ് നീ കാത്തിരിക്കുന്നത്.
ഉവ്വ്, എനിക്കറിയാം, ഇതെന്റെ സന്തോഷമാണ്, എന്റെ മാത്രം. കൃഷ്ണയെപ്പോലെ, ആരും അറിയാതെ, ഒരു പക്ഷെ നീ പോലും അറിയാതെ, കൃഷ്ണാ നിന്നെ ഞാന് പ്രണയിച്ചോട്ടെ. എന്റെ വേദനകളിലെ മൃതസന്ജീവനി യാണ് നീ.
വേനലവധിക്ക് സ്കൂള് പൂട്ടിയിട്ടും എങ്ങോട്ടും പോവാന് തോന്നിയില്ല. താനിപ്പോള് ഏറ്റവുമധികം സ്നേഹിക്കുന്നത് ഈ വീടിനെയാണ്.
ഇതിന്റെ നാല് ചുവരുകള്ക്കുള്ളില് ഞാന് ഇപ്പോള് സന്തുഷ്ടയാണ്, മുകുന്ദാ നിന്റെ സാമീപ്യം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രം. ഒരുവാക്ക് പോലും ഉച്ചരിക്കാതെ നീ എന്റെ എത്രയോ ജന്മങ്ങളിലെ കണ്ണീരിനെ തുടച്ചെടുത്തു. എന്റെ ദിനരാത്രങ്ങള് ഇപ്പോള് നിന്നെ മാത്രം വലം വയ്ക്കുന്നു.
അന്ന് വൈകുന്നേരം വീട്ടിലേക്കു വരുമ്പോള് അയല്വീടിന്റെ മുറ്റം നാനാവിധം അലങ്കോലപ്പെട്ടു കിടന്നിരുന്നു. ചിതറിയ കാര്ഡ് ബോര്ഡ് പെട്ടികളും പേപ്പറുകളും.
ഒരുള്ക്കിടിലത്തോടെ അത് നോക്കി നിന്നപ്പോള് ആയിഷതാത്തയാണ് പറഞ്ഞത് അവര് വീടൊഴിഞ്ഞു പോയെന്ന്. ട്രാന്സ്ഫര് ആയത്രേ.
കൃഷ്ണാ, എനിക്കൊരു സൂചന പോലും തരാതെ നീ എവിടേക്കാണ് പോയി മറഞ്ഞത്. നിന്റെ നീലകണ്ണുകള് ഇനിയെന്നെ തേടി വരില്ലേ. സീതയെപ്പോലെ ഭൂമി പിളര്ന്ന് അപ്രത്യക്ഷയാവാന് കഴിഞ്ഞെങ്കില്, അഹല്യയെപ്പോലെയൊരു ശിലയായ് ഉറഞ്ഞു പോയിരുന്നെങ്കില്. ഇനിയെന്റെ ജന്മത്തിന് എന്തര്ത്ഥം.
തകര്ന്നടിഞ്ഞ മനസ്സുമായി കട്ടിലില് വീണു കിടക്കുമ്പോള് ഇളയ മകന് അടുത്ത് വന്നൊരു മാസിക നീട്ടി. “നമ്മുടെ സിറ്റ് ഔട്ടില് കിടന്നു കിട്ടിയതാ അമ്മേ”. ആരെങ്കിലും വീട് തെറ്റി ഇട്ടതാവും.
അന്ധകാരം വിഴുങ്ങി നില്ക്കുന്ന അയല് വീട്ടിലേക്കു നോക്കുമ്പോള് നെഞ്ചു പൊട്ടിപ്പിളരുന്നത് പോലെ. യാന്ത്രികമായി ഓരോന്ന് ചെയ്യുമ്പോഴൊക്കെ ഓര്ത്തത് മരണത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.
എല്ലാവരും ഉറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞിട്ടും ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി ഒരുപാട് നേരം ഇരുന്നു. ലോകത്തേറ്റവും കൂടുതല് ധൈര്യം വേണ്ടത് മരിക്കാനാണെന്ന് ആരോ പറഞ്ഞത് എത്ര ശരി. തനിക്ക് മരിക്കാനുള്ള ധൈര്യമില്ല, ജീവിക്കാനും.
ടീപ്പോയില് കിടന്ന മാസികയില് കണ്ണുകള് ഉടക്കിയത് അപ്പോഴാണ്. വെറുതെ താളുകള് മറിക്കുമ്പോള് കണ്ടു കണ്ണടയ്ക്കു പിന്നിലെ ആ കണ്ണുകള്, വല്ലാത്തൊരുദ്വേഗത്തോടെ കണ്ണുകള് താഴെ ഓരോ വരിയിലെക്കും പാഞ്ഞു.
അത് തന്റെ കഥയാണ് , ഓരോവരിയിലും തുടിച്ചു നിന്നിരുന്നത് തന്റെ മനസ്സാണ്, എത്രവട്ടം വായിച്ചുവെന്നറിയില്ല, കണ്ണീരില് കുതിര്ന്നു അക്ഷരങ്ങളോക്കെയും മങ്ങിയിരുന്നു. കഥയുടെ തലക്കെട്ട് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു “ഇനിയൊരു ജന്മമുണ്ടെങ്കില് ….”.
എനിക്കായി ബാക്കിവെച്ച മയില്പ്പീലിതുണ്ട് ഞാന് മാറോടണയ്ക്കുന്നു, കണ്ണാ. എന്നെ നീയറിഞ്ഞുവല്ലോ ഇനിയൊരു ജന്മത്തില് അല്ല, ഏഴു ജന്മങ്ങളില് ഞാന് നിനക്കായി കാത്തിരിക്കാം. വാനപ്രസ്ഥത്തിന്റെ അവസാന ഏടുകളില് കൃഷ്ണയുടെ ആത്മാവ് നിനക്കായി ചേക്കേറും, നിന്റെ നീലക്കടമ്പില്.
